Myron W. Krueger: artysta, badacz, informatyk, to autor serii artystycznych, komputerowych instalacji, które stały się zaczątkiem systemów Rzeczywistości Wirtualnej, takich jak choćby CAVE. Krueger nazywany jest ojcem Rzeczywistości Wirtualnej, choć swoje projekty opatrywał mianem sztucznej rzeczywistości lub nazywał je środowiskami responsywnymi.

Środowisko responsywne to - wg amerykańskiego artysty - takie, w którym komputer odbiera działania użytkownika i odpowiada na nie w sposób przemyślany poprzez złożony system środków wizualnych i akustycznych, oraz dostosowuje się do powstałych w ten sposób nowych warunków środowiska.

Pierwszym projektem Kruegera był Glowflow z roku 1969 powstały na Uniwersytecie Wisconsin. Składał się on z zaciemnionego pokoju, na którego ścianach znajdowały się cztery przeźroczyste rury, zmianiające kolor poprzez wpompowywanie w nie fluorescencyjnych cząsteczek. Towarzyszyły temu dźwięki legendarnego syntezatora Moog. Ruchy znajdującego się we wnętrzu widza były interpretowane przez komputer, który odpowiadał na nie sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi.

Po Glowflow przyszedł czas na instalację Metaplay, wystawioną w jednej z uczelnianych galerii Uniwersytetu Wisconsin w 1970 roku. Projekt Metaplay zasadzał się na transmisji dwóch przekazów wideo z wnętrza instalacji, gdzie obecny był widz, i z osobnego pokoju, gdzie znajdował się artysta. Oba obrazy nakładały się na siebie a widz i artysta mogli na bieżąco modyfikować (rysować) powstający efekt wizualny. Kontynuacją Metaplay była Psychic Space: labiryntowa instalacja bazująca na efekcie dyslokacji, oprócz wideo, mocno oparta na wrażeniach dźwiękowych.

Myron W. Kreuger najbardziej znany jest jednak z przedsięwzięcia o nazwie Videoplace, który wpłynął nie tylko - jak poprzednie projekty - na badania nad Rzeczywistością Wirtualną, ale na kierunek, w jakim podążyła w koncówce lat siedemdziesiątych i w latach osiemdziesiątych sztuka wideo, a w szczególności - wideo instalacja. Używając technik telewizyjnyhh Krueger osadza uczestników Videoplace w dwóch różnych pomieszczeniach, które mogą być oddalone od siebie zarówno o kilka metrów, jak i tysiące kilometrów. Obrazy z tych różnych lokacji nakładane są na siebie. Uczestnicy mają wrażenie, że znajdują się tuż obok siebie, mogą się dotykać, mogą manipulowac swoją reprezentacją na ekranie, tworząc obecne już w Metaplace "żywe graffiti". Zmysłem, którego granice są tu przekraczane, i który jest w tej nowej, obecnej gdzieś pomiędzy jedną a drugą lokacją, "przestrzeni wideo" redefiniowany, jest zmysł dotyku. Element responsywny z kolei zasadza się na manipulowaniu przez uczestników ich projektowanymi avatarami, mogą one nachochodzić na siebie, stapiać się z sobą, zanikać, pojawiać się na nowo, zmieniać kształty i barwy.

Choć Myron W. Krueger po Videoplace nie stworzył już żadnych przełomowych projektów, jego roli w rozwoju systemów Rzeczywistości Wirtualnej, sztuki interaktywnej, oraz w propagowaniu synergii sztuki z informatyką, nie sposób przecenić. Jego środowiska responsywne stanowić miały także prototyp dla podobnych projektów, mających jednak swoje zastosowanie w edukacji, psychologii i psychoterapii.