2.4. Interfejs hipertekstu

Topologia i funkcja linków ale także generowanych kodem źródłowym widżetów, pól pisma etc. formuje graficzny, autorski interfejs hipertekstu. Na tym poziomie (...) pojawiają się funkcjonujące jako ‚source anchors’ interfejsy, które via link odsyłają z kolei do innych znaków. Krytyczna różnica pomiędzy znakami [pisma i obrazu przyp. aut.] nie załamuje się całkowicie, ani nie pozostaje sztywna i niezmienna: raczej konstruuje się na nowo w kontekście specyficznego dla mediów rozszerzonego zastosowania. [Sandbothe, 2001, 219]

Po stronie globalnego interfejsu hipertekstu (w tym metainterfejsu) interlektor odnajduje (m.in.) narzędzia nawigacji i w konsekwencji możliwość sterowania interaktywnym procesem recepcji. Przy czym semantyka leksji to tylko jeden z czynników determinujących wybór hiperłącza (lub aktywizację widżetu). Nawigacja ukierunkowana na rozpoznanie wzoru olinkowania hipertekstu ⁷ będzie miała inny przebieg niż nawigacja według wątków fabularnych. Równocześnie każda aktywizacja linku pociągająca za sobą zmianę topologii hiperłączy na nowo ustala relację pomiędzy treścią hipertekstu i formą (lub technologią) pull-medium.