1.2. Ekran komputera

Ekran komputera sytuuje się w tradycji ekranów unieruchomiających ciało [por. Manovich, 2001b, 103-109]. W genealogii Manovicha ekran komputera reprezentuje typ interaktywny będący podtypem ekranu czasu rzeczywistego, będący podtypem ekranu dynamicznego, stanowiącego z kolei podtyp ekranu klasycznego. (...) Ekran klasyczny ukazuje statyczny, ciągły obraz; ekran dynamiczny ukazuje ruchomy obraz należący do przeszłości; ekran czasu rzeczywistego ukazuje teraźniejszość. [Manovich, 2001a, 176n.]

Dla obserwatora interakcji człowieka z maszyną ekran unieruchamia ciało, według Manovicha na poziomie koncepcyjnym i dosłownym Od czasów renesansowej perspektywy zbieżnej aż do współczesnego kina, od kamery obskury Keplera do dziewiętnastowiecznej kamery lucidy ciało musiało pozostać nieruchome. (...) Na całym świecie powstały ogromne więzienia, będące w stanie pomieścić setki więźniów: kina. Więźniowie nie mogli ani mówić, ani zmieniać miejsc. Gdy wyruszali w wirtualne podróże, ich ciała musiały pozostać nieruchome w ciemności zbiorowej kamery obskury [Manovich, 2001a, 180n.]

Jednak w odróżnieniu od kina, w którym władza nad przestrzenią oddana jest postaciom ze świata filmu [por. Ostaszewski, 1999, 52], interaktywny ekran komputera oddaje tę władzę dosłownie i metaforycznie w ręce użytkownika interfejsu.