1.4. Interaktywny zapping

Christiane Heibach zwraca uwagę na ten aspekt interaktywności, który w odniesieniu do percepcji telwizyjnej można określić jako zapping: Zachwalana ‚interaktywność‘ czytelnika podczas recepcji literatury elektronicznej szybko zredukowana zostaje do przypadkowej aktywacji linków. Czytelnik jest zdany na wytyczne autora i na ukryte procesy elektroniczne. Samo środowisko lektury – graficzny interfejs użytkownika razem z funkcyjnymi ikonami – prowadzi do pewnego efektu oddalenia się od tekstu, który wzmacniany jest dodatkowo poprzez aktywizację procesów performujących tekst. [Heibach, 1999, 221]

Według Heibach [por. 1999, 221n.] te procesy najczęściej nie są uwzględniane na poziomie przedstawieniowym tekstów i nie są produktywnie wykorzystywane na poziomie estetycznym. Odbiorca nastawiony na śledzenie głównego wątku, fabuły hipertekstu sytuuje się na wielu horyzonatach oczekiwań równocześnie. Wielowątkowa, nielinearna i symultaniczna lektura możliwa jest do momentu, w którym kompleksowość otwartego hipertekstu przekracza próg kompleksowści recepcji odbiorcy. W momencie utraty kontroli nad hipertekstem interaktywny zapping staje się mechanizmem obronnym internauty, równocześnie (przypadkowy link) nie wyklucza powrotu do kompleksowej lektury.