Wspomniane spotkanie klasowe rozpoczęliśmy od rundy tzw. wykwintnych trupów (proszę wybaczyć określenie): spisaliśmy odręcznie początki opowiadań, komponując wszystkie elementy poza ostatnimi słowami, aby następnie poprosić i ich dokończenie, dzięki czemu opowiadania nabrały nieoczekiwanych zwrotów akcji i tonu. Historie niemal natychmiast przybrały dość mroczny obrót – wiadomości ze świata były ponure, a Twine nie dawał zbyt wielu możliwości ucieczki od kreowanego nastroju. Każde ze spotkań grupy rozpoczynało się przeprosinami za prezentowane przykłady. Większość najważniejszych prac wykonanych w Twine przywołuje chwile rozpaczy: Depression Quest Zoë Quinn, symulująca zmagania z kliniczną depresją; Queers in Love at the End of the World autorstwa Anny Anthropy, w której gracz znajduje się w efemerycznych, emanujących kruchością, ostatnich chwilach z ukochaną osobą; horror i temat maltretowania w grze Michaela Lutza My Father's Long, Long Legs – lista jest długa i nie obejmuje szeregu innych eskapistycznych narracji, które wciąż są nierozerwalnie związane z naszymi oczekiwaniami, co do tego, jak ma wyglądać wciągająca gra komputerowa. W czasie pandemii niektóre z tych utworów stały się jeszcze bardziej ciężkie, nabierając takiego wydźwięku tym bardziej, im bardziej trawił nas w tym czasie lęk i niepokój.
Nie oznacza to, że Twine jest platformą dla ekspresji przygnębiających treści, ani też że Twine i hipertekst muszą iść w parze z kryzysem, walką i niepokojem. Program okazuje się być jednak narzędziem, które trafia szczególnie do tych, którzy mają coś osobistego do powiedzenia, a zatem jego rola i widoczność w sieci często rosną w dobie społecznych konfliktów lub gwałtownych przemian [...]. W czasach, kiedy znana nam technologia staje się coraz bardziej skomplikowana, scentrowana i zamknięta (przy tym niezrozumiała dla większości użytkowników), Twine jawi się jako coś przejrzystego i otwartego. W dobie, gdy oprogramowanie jest tworzone przez duże zespoły, w których większość projektujących koncentruje się na jednym aspekcie całości, Twine pozwala indywidualnej osobie opracować interaktywne doświadczenie w sposób holistyczny i bez potrzeby polegania na wiedzy zewnętrznych specjalistów. Twine jest narzędziem, które stawia opór dominującemu dziś modelowi interaktywnego opowiadania i jako taki program ten staje się kroniką oporu i walki.
Wracając do zajęć, nauczanie teorii i praktyki interaktywnego opowiadania jest wyzwaniem związanym z istnieniem konkurujących ze sobą historii i zasobó pojęć. Dla graczy historia ta pisana jest przez firmy projektujące gry głównego nurtu, z coraz bardziej kinową oprawą wizualną w obrębie bogatej cyfrowej infrastruktury. Dla autorów i badaczy literatury elektronicznej ta sama historia opowiadana jest za pomocą konkurujących ze sobą platform oraz nieustannie dezaktualizujących się narzędzi, doprowadzonych do granic swoich możliwości w ramach różnorakich eksperymentów narracyjnych. Interaktywna fikcja doświadczana jest za pośrednictwem rozgrywek i zagadek dostarczanych przez parsery, a czasem przez hiperteksty. Prowadzenie akademickiego kursu z tej dziedziny wymaga poruszania się wewnątrz tych rywalizujących ze sobą kontekstów, a także pośród indywidualnych, bardzo różnych wizji studentów na temat tego, czym powinna w istocie być interaktywna opowieść.
Twine nie pasuje do żadnego z powyższych kontekstów, gdyż porusza się swobodnie pomiędzy wszystkimi trzema. Stworzony przez niezależnego programistę Chrisa Klimasa w finalnej odsłonie w 2009 roku, program przeszedł kilka iteracji i zawiera szereg formatów opowiadań, które rozszerzają możliwości edytorskie, pozwalając autorom na tworzenie bogatego wachlarza konstrukcji tekstowych. Druga odsłona Twine'a rozszerzyła dostępność pierwotnej platformy i udostępniła użytkownikom przeglądarkową wersję narzędzia. Jako systemem tworzenia pasaży i linków, po których użytkownik porusza się w różnych kierunkach, Twine stawia nacisk na wybór. Dzięki temu w rękach różnych twórców może zamienić się w platformę do tworzenia gier, literatury elektronicznej, symulacji, dokumentowania doświadczeń lub opowiadania klasycznych interaktywnych fikcji (gier przygodowych). Powstała w ten sposób paleta możliwości nie daje się ująć w kategorie "gry" lub "opowieści". Taką fałszywą binarność będziemy w naszej książce kwestionować.
