Boty to sieciowe programy pozwalające na wpół-autonomiczne przekazy w obrębie sieci społecznościowych, zaprogramowane tak, by wysyłać swoje treści w określonych interwałach czasowych. Boty literackie wykorzystują technologie tworzenia botów w celach artystycznych, do – jak powiedziałby Stuart Moulthrop – “produkcji niespodzianek”. Sposób tworzenia treści przez boty jest w w miarę dowolny. Największy potencjał artystyczny i dyskursywny mają jednak te, które nadając w przestrzeni społecznościowej tworzą swoją treść w oparciu właśnie o nią: o produkcję użytkowników platform takich jak Twitter (przede wszystkim) oraz (w mniejszym stopniu) Facebook i Instagram. Przykładem takich botów jest na przykład Pentametron Bot Ranjita Bathanagara, który wyławia z wpisów na Twitterze ciągi słów układające się sylabicznie w heksametr, by następnie komponować z heksametrowych jednostek krótkie epickie poematy.

Innym terenem, który artyści wykorzystujący boty eksplorują jest podłączanie się do publicznych źródeł danych, by na ich podstawie tworzyć oryginalną, poetycką treść. Przykładem może być Station 51000 Marka Sample’a, bot tworzący swoją treść w oparciu o sygnały napływające z zagubionej sondy oceanicznej (Sample sygnały te miesza z wyimkami z Moby Dicka. Najczęściej jednak boty stanowią popularną formę ekspresji literatury elektronicznej “trzeciej” generacji (Flores) bądź też generacji post-webowej (Montfort). W tym przypadku treść bota, często uprzednio ustalona, choć zwykle generowana, poddana zostaje obróbce języka mediów społecznościowych (emotikony, twitter mowa), i zaprezentowana tak, by z jednej strony przyciągnąć uwagę skrolujących czytelników, a z drugiej – wybić ich z codziennej rutyny konsumpcji treści. Przykładem może być Little Korczak Yohanny Waliyah.