Zapach kwitnących drzew i rozgrzanych w słońcu iglaków, szum drewnianej rzeźby - fontanny, klasyczna architektura jednej z wiktoriańskich "świątyń dumania" a pomiędzy tym wszystkim wbudowane na stałe, na drewniano - stalowych pulpitach wersety poezji: pięcio, sześciostrofowe wiersze klasyków brytyjskiej poezji poświęcone dotykowi, zapachowi, dżwiękom itd. Znajdującemu się w tak zaaranżowanym środowisku człowiekowi pozostaje nic innego jak zachłystywanie się świeżym powietrzem i zanurzanie w tej wcale nie wirtualnej rzeczywistości.

Mówię o Secluded Garden - jednym z zakątków Królewskich Ogrodów Botanicznych Kew, zakątków, które w prosty, naturalny sposób wbudowują w swój krajobraz poezję. Ogrody Kew wierne są oczywiście angielskiej idei ogrodu, francuszczyzna obecna choćby wokół neoklasycystycznego pałacu razi swoją kanciastością i butą. Kącik poetycko - rzeżbiarski pomiędzy oranżerią a palmiarnią łączy w sobie oba paradygmaty: nie ma tu ani pełnej dzikości ogrodu romantycznego, ani gwałtu na naturze, którego dokonywał francuski barok i klasycyzm. Tak potraktowana natura okazuje się doskonałym kontekstem dla sztuki: architektury, rzeźby i poezji. W takim kontekście nie wydadzą one z siebie żadnej fałszywej nuty. Wybór wierszy jest nieprzypadkowy, gdyż bodźce, którym poddany zostaje obserwator trafiają do wszystkich zmysłów.

Ogrod Japonski - Kew, photo: www.rbgkew.org.uk

To tutaj być może rodzi się idea parku tematycznego, przypieczętowana sukcesem komercyjnym Legolandu i - przede wszystkim - Disneylandu, będących inspiracją dla czołowych teoretyków multimediów. Koncepcje wirtualnej rzeczywistości, totalnej immersji, doświadczenia płynącego do pięciu zmysłów na raz, w mających 250 lat, lecz wciąż doskonalonych ogrodach, podlegają też nieustannym przewartościowaniom. Demiurdzy wirtualnych światów powinni raz do roku rezerwować sobie ławkę w którymś z zakamarków Kew. To bardzo pouczająca lekcja.

Elektroblog →