Wdech

Poprzedzony afirmatywną maksymą Jacka White'a, ale prowadzący ją do egzystencjalnej, niepokojącej puenty, Wdech w oryginalny sposób podchodzi do poetyki zastępowania charakteryzującej wiele utworów cyfrtowych. Czyni to w sposób z pozoru prosty, a jednak dzięki rozgrywaniu się w kilku porządkach (nawet czas czytania zdaje się mieć tu swoje znaczenie) oraz dzięki subtelnym nieregularnościom, ten cyfrowy wiersz pozostawia po sobie intrygujący posmak i – niczym dobre wino zmuszające nas do ponownego nalania – zachęca do powrotu i ponownej lektury.

Paweł Kozioł

Depersonalizacja

Tekst na ekranie nie musi nas nigdzie zabierać, ani sam gdziekolwiek wyruszać. Jego właściwością jest wizualna, semantyczna i ontyczna niestabilność. W Depersonalizacji, wierszu o niezaprzeczalnych walorach językowych, który mógłby zdobić dowolne pismo bądź antologię poetycką, cyfrowa niestabilność wprawia w ruch całą machinerię  generującą nowe znaczenia bez potrzeby wymieniania treści. W rezultacie Depersonalizacja staje się rodzajem przewrotnego, reakcyjnego generatora, którego algorytm porusza treści zawarte nie tyle w kodzie i wyświetlane w postaci coraz to nowych słów i zwrotow, ale treści umyśle czytelnika. Świetny koncept i równie udana realizacja.