Zanim przejdziemy dalej, warto przedstawić przydatną funkcję Chapbooka, zaprojektowaną specjalnie dla tego rodzaju historii. Funkcja ta nazywa się rozwidleniem. Rozwidlenie jest elementem do wizualnej prezentacji małego zestawu linków, najczęściej pary. Jeśli używacie Harlowe, nie ma się co martwić - rozwidlenie jest wygodne, ale nie jest niezbędne.

Notacja tych nawiasów, z użyciem znaku większości, tworzy rozwidlenie. Jego efekt wizualny jest subtelny, ale przyjemny dla oka: między dwoma linkami pojawia się cienka linia. Zamieszczony w sieci przewodnik po Chapbooku zawiera dodatkowe szczegóły na temat zmiany wyglądu rozwidleń. Można włączać ten efekt lub wyłączać, w zależności od gustu.

Jak widać, tworzona właśnie opowieść toczy się w idiomie, który wiele fikcji napisanych w Twine dzieli z interaktywnymi fikcjami opartymi na parserze oraz z gatunkiem gier spod znaku chose your own adventure. Czytelnik / gracz jest adresowany w drugiej osobie. Do ustawiania sceny używamy czasowników w trybie orzekającym. Kotwice linków, które zastępują wpisywanie wiersza poleceń w interaktywnej fikcji, używają trybu rozkazującego i opisują jakąś akcję - w tym przypadku ruch w obrębie jakiejś przestrzeni wykonywany przez postać kierowaną przez czytelnika / gracza.

Każdy z linków w naszej parze używa jednego z dwóch stylów tworzenia połączeń dostępnych w Twine. Link kierujący gracza w lewo nazywa konkretny pasaż docelowy “Nie w prawo”, który – ponieważ nie istniał wcześniej – teraz właśnie zostanie stworzony. Prawy link tworzy fragment o nazwie tożsamej z jego kotwicą, a zatem z tekstem oznaczonym w funkcji linku. Jeśli spojrzymy na mapę naszej kompozycji, zobaczysz dwa świeże fragmenty: "Nie po prawej" i "Przejdź przez drzwi po prawej". Zajmijmy się tym pierwszym ( "Nie po prawej"):

Chodzi o to, że dwoje drzwi z tego przejścia prowadzi z powrotem do punktu początkowego, zamykając pętlę. Jest dwoje drzwi, ponieważ jest to wszechświat, w którym jest tylko dwoje drzwi. Jeśli wolisz jedne, też dobrze. Odniesienie do zwycięstwa (lub jego przeciwieństwa) jest kwestią osądu. Może gracz chce pozostać w pętli. Kim jesteśmy, by o tym przesądzać?

Gwoli wyjaśnienia, “odzewnętrzny” to słowo wymyślone na poczekaniu, choć może powinno istnieć. W tym momencie powinniśmy już pojąć ogólną ideę tej historii: każde z drzwi posiada po jednym linku. Do tej pory przynajmniej jeden z nich zawsze prowadził do tzw. pasażu porażki, zamykając gracza w pętli. Teraz jednak historia zacznie się trochę komplikować:

W tym pasażu robimy coś być może zbyt przewidywalnego, kapryśnie łamiąc wzór zbyt przewidywalną regułę lewo/prawo. Pierwszy link prowadzi z powrotem do początku, podczas gdy drugi, drzwi po lewej, prowadzi dalej. Jest to, rzecz jasna, całkowicie dobrowolna decyzja. Moglibyśmy być być łaskawsi dla naszego gracza/czytelnika i unikać tego rodzaju perwersji. Jeśli chodzi o reguły linkowania, wszystko jest dozwolone.

Gracze znający metagrę Daveya Wredena The Stanley Parable rozpoznają kłopot związany z dwojgiem drzwi. Motyw wznoszenia się jest jawnym podrobieniem propozycji Wredena, The Beginner's Guide. Ruch gracza w górę wyraża uniwersalną figurę lub trop. Wprowadzając do utworu pętlę lub labirynt, istnieją trzy możliwe działania: dostać się do środka, znaleźć jakiś sposób na wyjście, lub unieść się ponad całą rzeczą. Nie jest przypadkiem, że odnosimy się do gry wideo i przekraczamy granice fikcji hipertekstowej (a także Twine). Obecne pokolenie twórców Twine postrzega siebie jako twórców gier, a także opowiadaczy, i zajmuje tę samą przestrzeń społeczną i ekonomiczną co niezależni twórcy gier.