Hipertekst, według Marie-Laure Ryan, umożliwia połączenie elementów heterogenicznych, lecz jednocześnie można dzięki niemu rozdzielać elementy tradycyjnie uważane za nieodłączne od siebie. Demontujący efekt hipertekstu jest jeszcze jednym sposobem do podążania za typowo postmodernistycznym wyzwaniem dla epistemologicznie podejrzanej koherencji, racjonalności i zamknięcia struktur narracyjnych, jeszcze jednym sposobem odmówienia czytelnikowi satysfakcji wynikającej z całościowej interpretacji. Hipertekst staje się w ten sposób metaforą lyotardowskiej "kondycji postmodernistycznej", w której wielkie narracje zastępowane są małym opowieściami lub być może żadnymi opowieściami, tak jak dyksurs derridiański nieskończonego rozpleniania się znaczeń.

Przez swój rozrost w wielu kierunkach hipertekst wciela w życie jedno z ulubionych wyobrażeń postmodernistów, konceptualną strukturę, którą Deleuze i Guattari nazywają kłączem. W organizacji ryzomatycznej, stojącej w opozycji wobec hierarchicznych podobnych do drzewa struktur retorycznej argumentacji, wyobraźnia nie jest krępowana żadną potrzebą znalezienia puenty lub zmierzania ku określonemu celowi, a autor nigdy nie musi poświęcać tych wybuchów inspiracji, które nie mogły być zintegrowane z linearną argumentacją.