O zadziwiającej zbieżności postrukturalistycznej teorii i postmodernistycznej praktyki literackiej z tym, co osiągnąć można w tekstualnej praktyce nowych technologii hipertekstowych, mówi się niemal od początku refleksji nad hipertekstem. Skąd ta zbieżność się wzięła: czy z siły myśli krytycznej, która wpłynęła na rozwój technologii, czy na odwrót - z atrakcyjności technologii, która natychmiast została zagarnięta przez postmodernistycznych teoretyków - trudno ocenić. Tekst elektroniczny można jednak potraktować jako naturalne dopełnienie postmodernistycznego podejścia do tekstualności. To, co na początku było teorią, w wygenerowanej przez komputer hiperprzestrzeni znajduje swoją konkretyzację.

Teoretycy elektronicznej tekstualności odnajdują wiele pokrewieństw między przedmiotem swoich badań a przedmiotem dociekań Barthes'a, Deleuze`a i Gautariego, Derridy, Faucaulta, Lyotarda, Baudrillarda. Porównania takie dość szybko uznano za zbyt pochopne, a kolejna rewolucja w sieci - pojawienie się mediów społecznościowych, zmiotła postmodernizm z pola widzenia, lub co najwyżej w sferę estetyki i strategii artystycznych.

Marie-Laure Ryan słusznie zastrzega, że nie każdy hipertekst jest postmodernistyczny i nie każdy tekst postmodernistyczny posiada atrybuty hipertekstualność.

Tak czy inaczej, w krótkotrwałym ożenku hipertekstualizmu z postmodernizmem rolę odegrały takie aspekty dwudziestowiecznej teorii tekstów jak tekst otwarty, znaczenie jako rekonfigurująca się sieć znaczeń, chwiejność signifiant i rozproszenie znaczenia (konkretyzowane jako system połączeń), intertekstualność, czytanie jako rozsadzanie tekstu i jako niekończąca się aktywność (nigdy nie wiesz, czy przeszedłeś wszystkie leksje i przebyłeś wszystkie odnośniki w hipertekście), nielinearność, śmierć autora, przypisanie siły czytelnikowi.

Aby unaocznić wspólne podejście do literatury wyrażone w ideach postmodernistycznych i teoriach hipertekstu - warto przyjrzeć się następującej tabeli:

Postmodernizm	Hipertekst
Fragmentacja narracji	Podział treści na połączone jednostki (lekcje, strony)
Brak jednoznacznego znaczenia	Wieloznaczność ścieżek czytania
Metafikcja i autorefleksyjność	Interaktywna świadomość struktury przez czytelnika
Odrzucenie narracji totalizujących	Niehierarchiczna, sieciowa struktura
Gra językowa i dekonstrukcja	Możliwość dekonstrukcji przez wybór linków i ścieżek