Michael Joyce, autor pierwszej powieści hipertekstowej w formie cyfrowej podzielił hipertekst na dwa główne typy, w zależności od sposobu korzystania. Ta metoda klasyfikacji została zaadaptowana przez wiekszość badaczy i rozwinięta w przełmowej pozycji Cybertext Espena Aarsetha. W klasyfikacji Joyce`a istnieją dwa rodzaje hipertekstu: eksploracyjny i konstrukcyjny. Poprzez "eksploracyjny" hipertekst Joyce rozumie takie teksty, które mogą być ponownie użyte przez czytelnika, lecz nie mogą być zmieniane: Ideałem by było, gdyby eksploracyjny hipertekst pozwalał swoim odbiorcom oglądać i testować alternatywne struktury swojej organizacji i być może pozwalać odbiorcom na porównywanie swoich własnych myślowych struktur z hipertekstami i książkami tradycyjnymi.

W obrębie eksploracyjnego hipertekstu, czytelnik powinien zatem bez przeszkód nawigować w wielu kierunkach i wchodzić do hipertekstu wieloma wyjściami.

Hipertekst konstrukcyjny to z kolei taki utwór, który pozwala nie tylko na przemieszczanie się czytelnika po już wyznaczonych torach i już napisanych blokach tekstu, ale pozwala także na modyfikowanie i dodawanie przez czytelnika swoich własnych leksji oraz hiperłączy.