Powszechne, oparte na linku rozumienie hipertekstu, pomija jeden z jego najbardziej bogatych aspektów. Można rozumieć hipertekst jako interakcję z informacją w celu budowania skojarzeń a poprzez skojarzenia – budowania wiedzy. Stąd też ogólna definicja hipertekstu jako "ustrukturyzowanej pracy wiedzy" (Peter Nurnberg). Niemniej jednak podstawowa struktura hipertekstu wytyczana jest przez sieć węzłów i linków.

Przechodzenie od jednej wiadomości do drugiej na portalach informacyjnych i korzystanie z paska z pokrewnymi newsami; dzielenie wpisu na Facebooku z jednej osi czasu na inną bądź odsłonięcie pełnej listy komentarzy; kliknięcie na „podaj dalej” (ang. retweet) i okienko z sugestiami „warci obserwowania” – te niezauważalne, cyfrowe udoskonalenia tekstu, biorą swój początek w pionierskich eksperymentach z hipertekstem. W kontekście literackim, hipertekstowe rozwidlenia i wynikająca z nich niesekwencyjność nie mają charakteru przenośnego, nie wskazują na sferę mentalną czy interpretacyjną, lecz na poziom świata przedstawionego, na sferę narracji oraz odniesień intertekstualnych, gdzie materializują czy też dramatyzują potencjał odesłań i rozgałęzień od zawsze obecny w tekście (w ogólności) i w procesie opowiadania (w szczególności). Objąwszy przedmiot opowiadania (fr. histoire), układ wydarzeń (fr. recit) oraz samą sytuację narracyjną (fr. narration)[2], rozwidlenia w hipertekście mogą wskazywać na paralelne, konkurencyjne lub przeczące sobie wersje utworu. W konsekwencji, każdorazowa lektura odsłaniać może nie przeczytane dotąd partie tekstu, zatem różni czytelnicy dysponować mogą różnymi wersjami tego samego tytułu. Nie chodzi tu jednak tylko o zmieniającą się interpretację, lecz o zmieniający się materiał powieściowy. Rozgałęzienie wskazuje na sieciowy charakter hipertekstu. Działanie na żądanie – na jego aspekt cyfrowy. Badane przykłady przybierają formę bazy danych, z której – w myśl reguł ustanowionych przez autora i przywoływanych przez czytelnika – wyłaniają się w trakcie lektury poszczególne fragmenty posegmentowanego i połączonego tekstu

^[2] Zob. Gerard Genette, 1980, Narrative Discourse. tłum. Jane E. Lewin, Ithaca 1980. s. 2 –27,