Hipertekstowe koła i cykle to najczęściej wystąpujące elementy strukturalne i figury retoryczne hipertekstu. Prawdopodobnie to one pierwsze ewokują różnice, jakie dzielą opowiadanie czytane na ekranie komputera i w ksiażce drukowanej. W chwili zetknięcia się z fragmentem tekstu już raz czytanym, odbiorca po pierwsze zachęcony jest do kontekstowego przemieszczenia tej partii materiału względem innych, wcześniej przeczytanych, a po drugie - zmuszony jest do podjęcia wyboru: czy podąży jeszcze raz tę samą ścieżką, którą się tu dostał, czy też spróbuje innych wyjść z wyświetlonej na ekranie leksji.

Powtarzające się cykle potrafią wywoływać frustrację, poczucie zagubienia się w labiryncie tekstu, stanowią aporię cybertekstu. Dzieje się tak najczęściej wtedy, gdy powtarzający się blok tekstu lub cała sekwencja takich bloków jest w znacznym stopniu linearna. Autorzy zaawansowanych hiperfikcji dysponują jednak narzędziami, które pozwalają odsłaniać przed czytelnikiem kolejne, nowe, nie widziane dotąd odnogi, niekoniecznie po drugiej czy trzeciej wizycie w tym samym miejscu. Są to tak zwane linki warunkowe, które uaktywniaja się tylko wtedy, gdy odbiorca przeczyta wskazaną przez autora partię materiału. Gdy tak się już stanie - cykl zostaje przełamany, aporia przeradza sie w epifanię.
Główne typy cykli to - według Bernsteina - cykl, cykl joyce`a, kontur, i webring. Większość z tych figur tworzy też razem bardziej rozbudowane struktury.

Więcej na tematy cykli, ich funkcji i radzajów w artykule Marka Bernsteina w dziale magazyn: www.techsty.art.pl/magazyn/bernstein/b03.htm