W 1974 roku Encyklopedia Brittanica ukazała się w wydaniu nieco odmiennym od poprzednich, wydaniu, które zainteresować może każdego miłośnika nielinarnej prezentacji informacji. Na Brittanikę składały się: Propedia i Macropedia. Zindeksowana Propedia odsyłała czytelników do akapitów, rozdziałów i artykułów Macropedii. Jak zauważył jeden z czytelników tamtejszego wydania encyklopedii Brittanica - Jay David Bolter, w encyklopedii mogło na przykład brakować pojedynczego, obszernego eseju o micie stworzenia w różnych kulturach, ale czytelnik sam mógł ułożyć sobie taki esej poprzez odszukanie tematu w Propedii i podążanie za materiałem w Macropedii, do któego skierowały go odsyłacze Propedii.

W efekcie Propedia zmieniała encyklopedię w hipertekst, którego części układane były przez samego czytelnika. Niestety - taka możliwość istniała tylko teoretycznie. W praktyce czytelnicy nie używali Propedii. Posród trzydziestu tomów Macropedii wyglądała ona na półkach bibliotecznych jak świeży, nieużywany wolumen. Dlaczego? Nikt z czytelników nie był do tego przygotowany. Brittanica usiłowała pogwałcić to, co współczesna cywilizacja uważała za wiążacą cechę drukowanej książki: jej trwałość, niewzruszoność i linearny porządek. Brittanica próbowała stworzyć zarówno określoną sekwencję artykułów, jak i zestaw instrukcji, który pozwałałby na przestawianie ich w różnych kolejnościach i tworzenie kombinacji. W następnym wydaniu, z lat 80., Propedia znów zamieniła się w zwykły indeks.