Koła i cykle - to najczęściej rozpoznawalne retoryczne figury hipertekstu. Cykliczna natura niektórych sekwencji hipertekstowego opowiadanie, ich powracanie do tego samego miejsca spełnia rożne role. Jedną z nich jest funkcja objaśniająca. Poprzez łatwą do uchwycenia liczbę powtórzeń łatwo o porządek w czymś, co w innym wypadku mogłoby wydawać się bezgranicznie różnorodną (a tym samym bezgranicznie monotonną) linią argumentacji - pisał Mark Bernstein, porównując funkcję cyklu w hipertekście do funkcji frazy i kadencji w muzyce.

Rytm powtórzeń nie jest zatem błędem, zwykłym powrotem do miejsc już odwiedzonych, ale wprowadza do hipermediów siłę strukturującą. Z punktu widzenia techniki hipertekstu cykle to krzyżujące się raz po raz linki, to powroty do węzłów, do których prowadzi większa niż przeciętnie w danym tekście liczba linków. Leksja, która jest takim węzłem, oprócz tego, że spełnia funkcje strukturotwórczą i objaśniającą wprowadza za każdym razem nowe znaczenia do całości przeczytanego przez czytelnika materiału.

Istnieje kilka rodzajów cykli. Poza zwykłym cyklem, w którym po pewnej liczbie leksji trafiamy na węzeł, który nas doprowadza do tej samej sekwencji leksji i z powrotem do siebie, ciekawym przypadkiem jest taki cykl, jak koło Joyce`a, jak nazwał tę figurę Bernstein. Ten rodzaj koła polega na tym, że czytelnik za każdym razem odwiedzając najczęściej powtarzający się element (nazwijmy go tu centrum cyklu), ma coraz więcej wyjść z niego, pojawia się bowiem coraz więcej linków prowadzących czytelnika bezpośrednio gdzie indziej. W innych przypadkach nowe tory lektury czytelnik przemierza podążając za nie odwiedzonymi linkami w leksjach oddalonych od centralnego punktu cyklu.