Od końca lat 90-tych najlepszy program do animacji sieciowej - Macromedia (później Adobe) Flash zakończył swoje software'owe życie w 2019 roku przyprawiając o ból głowy autorów, czytelników, badaczy, archiwistów literatury cyfrowej. Firma Adobe wykazała się typowo korporacyjnym, nastawionym na krótkoterminowy zysk podejściem do platformy, najpierw ją promując, przyciągając doń społeczności twórców, a następnie – by przypodobać się udziałowcom – ucinając swoje związki z programem.

Tymczasem Flash przyczynił się do powstania tysiące dzieł cyfrowych wykorzystujących animację i skryptowość do wytwarzania artystycznych sensów w sposób do tej pory nie osiągalny w druku. Problemy platformy zaczęły się około roku 2002-2003 wraz z promocją tzw. Standardów sieciowych przez developerów i web designerów. Już wtedy Techsty ostrzegały swoich czytelników:

Od niedawna szereg firm i instytucji promujących rozwój internetu i otwarte standardy sieciowe zaczęło głośno mówić o wadach programu Flash, wskazując na HTML 5 i jego możliwości w zakresie dostarczania treści bogatych w animację, dźwięk i wideo. Młodym autorom, którzy rozpoczynają swoją drogę jako autorzy sztuki sieciowej, zalecamy zatem zgłębianie tajników HTML5, JavaScript, jQuery, Cocoa i Objective-C jako bardziej od Flasha przyszłościowych, uniwersalnych i działających na wielu platformach, począwszy od małego telefonu komórkowego po komputer biurowy.

Flash 2 na systemy Windows: linia czasu (timeline) stanowiła centrum planowania interakcji i animacji w utworze. Źródło: WebDesignMuseum.org

W 2009 roku Steve Jobs napisał list otwarty w sprawie Flasha, zamartwiając się jak to obecność wspierających go wtyczek multimedialnych na stronach internetowych wyczerpuje baterie nowego cuda firmy Apple: iPhone'a. 10 lat później Adobe wycofuje się ze wspierania tej technologii, która od tej pory uznana zostaje za technologia non grata w świecie współczesnej, głownie mobilnej, sieci. Istnieją na szczęście sposoby zachowania i archiwizacji dzieł powstałych we Flashu a także narzędzia pozwalające – w nie zawsze doskonały sposób – go zastąpić. W archiwizacji, wpieranej przez technologie emulacji Conifer i Raffle, przoduje Electronic literature Lab na Washington State University i prowadzone przez niego wirtualne archiwum the Next.