Ludologia to nowa gałąź nauk humanistycznych, której celem jest wypracowanie języka badań gier, w tym w szczególności - gier komputerowych. Fundatorzy ludologii - Espen Aarseth, Markku Eskellinen, w swoich pierwszych wystąpieniach, skupiali się przede wszystkim na teoretycznym "oczyszczaniu przedpola" tej dziedziny. Język opisu gier komputerowych skutecznie bowiem zanieczyszczony został przez metodologie właściwe innym dziedzinom: literaturoznawstwu, filmoznawstwu, czy kulturuznawstwu. Pierwszym celem ludologów stało się zatem wyodrębnienie badań nad grami komputerowymi od innych refleksji estetycznych i wypracowanie własnych narzędzi badawczych.
Aby nie popełniać błędu nazywanego przez ludologów "imperializmem badawczym", co należy rozumieć jako zagarnięcie gier komputerowym do swego własnego literaturoznawczego, filmoznawczego, czy kulturoznawczego duskursu, musimy zdać sobie sprawę z tego czym gra komputerowa jest, a czym nie jest, co rożni ją od tekstu literackiego, a co - od filmu, i czy istnieją takie jej elementy, których nie da się przetransponować na inne niż gry dziedziny aktywności kulturowej.
W Polsce badania ludologiczne znajdują się we wczesnym, lecz dynamicznym rozkwicie. W 2005 roku w Poznaniu fundatorzy polskiej ludologii zorganizowali pierwszą międzynarodową konferencję poświęconą badaniu gier. Rok później obyła się kolejna konferencja. Polskich ludologów zrzesza Polskie Towarzystwo Badania Gier. Wydaje się, że polskie rozumienie ludologii jest znacznie szersze niż w kręgu zachodnich (skandynawskich, niemieckich czy amerykanskich) badaczy, którzy skupiają się przede wszystkim na grach komputerowych. W Polsce ludologia jest rozumiana bardziej jako badanie gier w ogóle.