***

Oto mej duszy świątynia – z czarnych, jak miłość, marmurów,
gdziem lud spiżowych posągów zaklął nad głębią rozpaczy.

jak ametysty lśnią: sny prerie; sny jak miesiąc w borze,
tę ścieżynę modlitwy, którą szedł Chrystus raz w mroku.