Newbehara Dżani Maji Dżihanra Taze Kun

Wiosną jesteś duszo ma – więc do życia odnów świat –
uczyń łąki znów świeżymi – w zagajnikach róże uczyń nowe.

Mroczy się cmentarny las – żaden słowik tu nie śpiewa –
wiatr od morza przestał dąć – morze, chmury i wiatr wschodu uczyń nowe.

Niech wśród jodeł lilia lśni i wymową srebrną nuci wolność –
kwiaty, pszczoły i motyle niech tu lecą – ty pasieki w lasach uczyń nowe.

Niech zaszumi dębów chór, zakołyszą sosny w takt,
i turkawkom z góry Karmel – ich majowe pieśni uczyń nowe.

Z krzewin leśnych dymi pył – rosy białe lśnią w pokorze,
na mogiłach pnie się bluszcz – idź, modlitwy serca uczyń nowe.

Wszak miłości pragną róże, a piorunów ciemne góry –
wieszczu wzleć – skrzydła zrzuć – i wyżyny natchnień uczyń nowe.

Już błyskawic słowo grzmi – moschus chmur użyźnia ziemię –
z mrocznych burz ty świętym wstań – nawet niebo w sobie uczyń nowe.

Kwiaty złocą wniebowzięte, księżyc wschodzi ponad toń –
ty w świątyni ponad stawem błądź i milczenia w sobie uczyń nowe.

Piorun bije w nieba dom – i ten huczy jakby dzwon –
ty muzykę wielką bogów – nawet bogi w światłach uczyń nowe.

Tajemnice już zamierzchły – gnije bagno ludzkich dusz –
alchemiku boży wstań – sny młodości zadżumionym uczyń nowe.