Miasto. Nowa Huto. Wielka płyto. Cóżeś ty za pani. Że za tobą poszli, że za tobą poszli, chłopcy malowani. Wszyscy jak jeden mąż. Wszyscy za jednego. Trzydzieści lat wysługi na walcowni. Z najgłębszym bólem i niewysłowionym żalem zawiadamiamy. Najukochańszy mąż, tatuś i dziadzio i kawał kutasa jak chyba każdy, nie? No nie jest tak? Emerytowany, długoletni pracownik. Po długiej i ciężkiej chorobie. Niech mu ziemia w gardle kością.., zresztą.., nieważne.

Pogoda zrobiła się zimowa. Marzec, wiosna za pasem, a tu deszcz, śnieg i dwa stopnie na plus. Pogoda dla blacharzy.

– Jak ty się ubierasz? – pyta Sławek matki, gdy tak siedzi na tym bezrobociu w kuchni i je jajecznicę – W taki szalik?

– A jak ty się ubierasz – odpowiada pani Ryśkowa – Ty się lepiej popatrz na siebie.

– W co ty się ubierasz? schludny, czysty wygląd to podstawa dobrego samopoczucia na klatce – pyta pan Rysiek żony – Coś ty se za kapelusik znalazła?

– No jaki?

– Jakiś taki dziwny.., z takim belosem z tyłu – pan Rysiek się krzywi, bo wie jak coś takiego może zostać odebrane przez społeczeństwo, jak.., a nawet nie chce mówić jak – Ubierz się jakoś, do ludzi idziesz.

– Tobie, to się zawsze nic nie podoba – pani Ryśkowa się denerwuje, bo społeczeństwo, którego idee nosi wewnątrz siebie, akceptuje ten rodzaj kapelusików – Wszystko ci źle!

– Do ludzi idziesz to musisz jakoś wyglądać, chcesz żeby powiedzieli, że o ciebie nie dbam?

– No już ty o mnie dbasz najwięcej, w płaszczu czwartą zimę chodzę.

– To ić se kup nowy.

– No ja se kupie, nie wiem za co.

– Wiesz gdzie są pieniądze, to weź i ić se kup, a jak trzeba będzie to z książeczki weźmiemy.

– A przestałbyś tak gadać byle tylko gadać.., a co ty sobie zakładasz?

– No szalik.

– Jaki ty sobie ten szalik zakładasz, taki?

– A jaki mam założyć?

– Nie taki, ten jest brudny, masz tam w szafie nowe, ładne szaliki to chodź w nich.

Pan Rysiek wyciąga z szafy nowy szalik i mamrocze pod nosem, że za duże dziury ma.

– I spodnie masz takie na kolanach wyciągnięte i brudne.

– Gdzie brudne, tyle to nic – otrzepuje spodnie z białego osadu i poprawia na kolanach – Co ty chcesz?

Pani Ryśkowa nie odpowiada tylko wychodzi gotowa na klatkę.

– Już wychodzisz?, przecież autobus dopiero o dwunastej.

– O dwunastej to on odjeżdża, to trzeba chyba wyjść wcześniej.

– Poczekaj jeszcze chwilę, nie będziemy jak głupi stać pod klatką, wczoraj przyjechał o dwunastej i dopiero się ludzie zaczęli schodzić.

– Wczoraj też był?

– Był, do Żaby, to nie wiesz?, z drugiej klatki, zawiózł wszystkich na cmentarz, przywiózł z powrotem. Podjechał pod klatkę, specjalniem się od okna odsunął, żeby mnie nie widzieli.

– Czemu? – to Sławka zaciekawiło, bo lubi filmy grozy.

– Jakże to, ludzie wracają z pogrzebu, a ja tu mieszkanie komuś robię.

– No to co?, przecież go nie znałeś.

– Eee.., jak to tak, jak wszyscy byli, Bolak, Stankiewicz, Kamiński, a ja mogłem pójść, to tak nie wypada, no nie wypada ci mówie, żeby tak widzieli.., a jak Cieniuszek dzwonił, to żem nie otworzył, bo stał tam z Bolakiem na parterze, dopiero jak winda pojechała do góry, to otworzyłem, a po co mi mają później gadać, że tu pogrzeb, a on mieszkanie remontuje.

– Jakiś obcy facet, a ty się przejmujesz.

– Obcy nie obcy, sąsiad z drugiej klatki, to prawie jakby w sąsiednim domu mieszkał, to tak nie wypada nie iść, masz jakieś drobne, złoty czy dwa na tece?, bo piątki przecież nie dam.

– Ja mam dwa złote – pani Ryśkowa grzebie w portfelu i wychodzi raz jeszcze gotowa na klatkę.

Pan Rysiek wychodzi za nią.

Sławek przez okno, robi kulkę z kozy i pstryka nią gdzieś w powietrze, ale autobusu jeszcze nie ma. Tylko jakiś facet chodzi koło zaparkowanego krzywo na chodniku Żuka i krzyczy: "ziemniaki".