Po krótkiej zabawie z toczącym się po podwórku jabłkiem pies podbiega do miski z mlekiem, żarłoczny i niecierpliwy, chłepce napój różowym języczkiem. Głaszczesz go, zastanawiając się, gdzie się teraz udać. Jest aksamitny, ciepły i pulsuje małym, pospiesznym sercem. Merda ogonem, patrząc na ciebie swoimi niebieskawymi, mętnymi oczami, jakby chciał wysłowić niewymowną udatność tej świetnej imprezy życia, pełnej pikanterii, niespodziewanych dreszczyków i puent. – Jakiś ty głupi – myślisz, widząc tę bezczelną nieświadomość zagrożeń, które zaczynają ciążyć nad miastem.