Przy stole w półciemnej kuchni, której okno wychodzi na rynek, siedzi Karol, zatopiony między płachtami gazety. Twój niedawny towarzysz zdaje się nie zauważać niczego i nikogo wokół. Jedna ze służących poleruje półki w kredensach. Rozglądasz się po izbie, jej ściany wytapetowane są kolorowymi rysunkami. Zadrukowane foliały i stare dzienniki pokryte zostały karkołomnymi zygzakami, anagramami wizji, rebusami świetlistych objawień o przejrzystych kolorach i cieniach.

Zza zamkniętych drzwi, których wcześniej chyba tu nie było, dobiegają odgłosy bieganiny, coraz donośniejsze, aż w końcu drzwi otwierają się i wychodzi zza nich młoda dziewczyna, niosąc w rękach pusty talerz. "Adela!" - wykrzykuje nagle Karol i cichnie. Dziewczyna o niewiarygodnie smukłych nogach wyszukuje czegoś pomiędzy błyszczącymi garnkami i butlami, które stoją nieruchomo dokoła i lśnią tłustą polewą, po czym – z pełnym talerzem – idzie w stronę tych nadliczbowych drzwi. Adela przywołuje cię niemym gestem kiwającego palca i kieruje wzrok ku górze.