W kawiarni, najpierw nieśmiało, ze stolika obok którego siedzi gąbczasty mężczyzna, wdajesz się w rozmowę o niebezpiecznych wydawnictwach Instytutu Antropozofii. Gdy już się przysiadasz, pijecie kwas chlebowy z lodem. Karol – tak ma na imię twój nowy przyjaciel – zaprasza po chwili na spacer na wzgórze górujące nad parkiem. Siadacie na ławce z widokiem na lubieżne deklinacje upału. Fajka, którą się zaciągasz, nabita jest podzwrotnikowymi specyfikami. Patrzycie się na siebie, później na defilady młodych dziewcząt przechadzających się alejami po parku, i wybuchacie śmiechem. Twój nowy przyjaciel podarowuje ci książkę Magdy Wang.

Czujesz się jakby ktoś nałożył ci na oczy grube szkła chromatyczne: wszystkie przedmioty, które przez nie widać, obrzeżane są purpurą, w fioletowo-zielonych obwódkach, i ogrania cię rozpacz nad tą eksplozją kolorów, nad tą anarchią barw, szalejącą nad światem w świetlanych orgiach.

Po jeszcze jednej sesji degustacyjnej, w tym powietrzu pełnym fanaberii, dopada cię poczucie ciężkości i zasypiasz.