„Och wiem że ja też przestanę i będę jak wtedy kiedy mnie jeszcze nie było, tyle że wszędzie zamiast w miejscu, co czyni mnie szczęśliwym, teraz często moje mruczenie słabnie i zamiera i płaczę ze szczęścia kiedy tak sobie idę i z miłości do tej starej ziemi która nosiła mnie tak długo i której nienarzekalność wkrótce będzie także moją. I będę pod powierzchnią, najpierw cały, potem oddzieli się i ruszy przez całą ziemię, a na koniec może przez nabrzeżne skały do morza, jakaś cząstka mnie.”
Porzucone dzieło, Samuel Beckett