Cyborg-narrator, którego badania językowe stworzą płynne narracyjne światy dla innych cyborg-narratorów, mogących się w nich zanurzyć, nie musi już czuć się skrępowany więzami artefaktu medium książki. Zamiast być zakładnikiem metafory strony i jej samoograniczającej się tekstury - krajobrazu o ściśle wytyczonych granicach, Hipertekstualna Świadomość może teraz niesutannie łączyć się z mnogością sieci dyskursów gdzie - krążąc po różnorakich trajektoriach, mediuje ona nieustanny rozwój kolektywnego ja. Pozbywa nas to potrzeby poporządkowania naszych sposobów myślenia przestarzałym koncepcjom retoryki i autorstwa.